Blog 5 : De wanhoop nabij!

Wanhoop, tranen, wakker liggen en wikken en wegen wat ik nou toch met Bella moest. Dit waren de eerste weken met Bella. Gewoon regelrecht een ramp!

Niks leek te helpen!

Boos worden, lief doen, positief belonen niks leek te helpen. Het gedrag werd alleen maar erger. Rijden werd niks. Alleen maar stil staan en amper een pas verzetten, longeren was een touwtrek spelletje en Bella won altijd en ik bleef elke keer achter met zere handen, grote hulp vraag, tranen en frustratie. Waarom lukt het niet?!

Tranen

Wat heb ik veel wanhoop gekend in deze weken. De tranen waren niet aan te slapen!

Het waren tranen van wanhoop tegenover Bella maar achteraf ook tranen en verdriet wat bij mij los kwam er eruit moest. Bella was in die periode (najaar 2018) de enige die dat los kon maken bij mij met haar gedrag. Zij confronteerde mij met mijn negatieve energie. Zo zag ik steeds meer in dat ik mezelf echt kwijt was, niet in mijn kracht stond en haar niet goed begeleide in wat ze nodig had.

Mijn energie deed veel met Bella, maar ook Bella was niet zichzelf en wist zich geen houding te geven tegenover mij omdat ze nog erg “groen”was. Een term die in de paarden wereld wordt gebruikt voor een paard die nog aan het beging staat van dingen leren. Wij haalden elkaar in negatieve zin de bloed onder de nagels vandaan!

De enige op de wereld

Ik zag op dat moment alleen maar een mega dwars paard. Ik heb echt dagen/weken gedacht ben ik nou echt de enige op de wereld met z’n dwarse knol! Niemand op stal snapte mijn verhaal omdat ze het negatieve niet wilde horen en zien of er te makkelijk over dachten! Dat het niet altijd makkelijk gaat met een paard en eigenaar is een taboe om te bespreken kwam ik wel achter. Ik hoorde elke keer, kom op wees positief. Ik dacht ik ga het filmen, zullen ze dan anders gaan denken? Nee helaas dit was niet het geval. De antwoorden waren meestal, pak een zweep, hang er een stang in en lopen zal ze, je moet echt doorpakken!

Ik kon niet goed voelen, geen emoties, geen gevoel om te volgen of je onderbuik gevoel wat je vaak ook wel de weg wijst. Alles was moeilijk voor mij. Behalve één ding, dat voelde ik wel. Dit is niet de weg die ik moet inslaan met Bella. De hard handige aanpak.

Google als vriend of teleurstelling

Google werd een extra tijdverdrijf. Ik probeerde verhalen te vinden met dezelfde ervaringen. Uren heb ik internet afgezocht, maar helaas was er niks te vinden. Het leek en het lijkt z’n taboe dat je praat over het moeilijke gedrag van je paard of dat het even niet lekker loopt of is gegaan met een training. Vreselijk vind ik het want het had mij waarschijnlijk enorm geholpen.

Opgeven? Dat woord kwam niet in mijn hoofd op. Ik ben geen opgever, juist een enorme doorzetter dat gaf Bella de kans om bij mij te blijven, want ik denk dat de meeste het al hadden opgegeven met haar.  Dat inzicht kwam een aantal weken nadat Bella bij mij was gekomen. Toen voelde ik het echt!

Dit was de dag dat Bella koliek kreeg.  Toen besefte ik deze hoort bij mij! Dit paard wil ik niet verliezen (geen enkel paard overigens), maar dit ging zo diep in op mijn gevoel. Ik beseft ik heb haar nodig in proces en Bella heeft mij nodig als begeleider niet als bazige baas!

Nu, inmiddels anderhalf jaar later, hebben wij samen een missie!

Het taboe doorbreken!

Alles mag er zijn! Goede en slechte momenten met je paard en jezelf. Je krijgt er alleen maar een sterke band door en je leert zoveel meer dan dat alles maar lekker makkelijk van een leien dakje gaat!

Van Toen naar Nu!

Dit was een moment dat ik Bella begroete in de wei (rond begin 2019). Dit was een van de momenten dat ik wel eens dacht waar doe ik het voor als ik zo begroet wordt.

Deze foto is van 20 juni 2020, en hele andere begroeting in de wei.