Blog 11: Stilte….
Er is al even geen blog geweest. In mijn laatste blog vertelde ik jullie over Vic, mijn nieuwe leermeester. We zijn nu bijna 5 maanden verder en Vic is zo’n braaf paard! Een “speld in de hooiberg” paard. Tuurlijk heeft hij ook een paar kleine minpuntjes maar daar wordt aan gewerkt.
Schuldgevoel
Ik heb de eerste maanden erg moeten wennen aan het hebben van twee paarden. Terwijl ik met de één aan het werk was, had ik een schuldgevoel naar de ander toe en andersom. De vraag die regelmatig om de hoek kwam kijken was: ”Doe ik een van beiden niet te kort?” Nog steeds speelde die vraag wel eens door mijn hoofd maar ik kreeg een ritme voor het trainen van de paarden. Ik gaf elke dag één paard training en aandacht i.p.v. dat ik elke dag met beiden de training afraffel of zomaar wat deed.
Plotsklaps verandert je leven
Dat ritme zat er goed in met beide paarden. Het was goed te combineren met werk en mijn honden etc. Het schuldgevoel verdween langzamerhand tot die ene dag! 3 november 2020.
Even naar de dierenarts omdat onze hond Fleur niet helemaal lekker was. Bloedwaarden waren zo slecht en Fleur bleek doodziek te zijn. Dit was het begin van een aantal weken onzekerheid, 24/7 zorgen voor je hond. Medicatie geven op strakke tijden, infusen geven, gebroken nachten, bijna elke dag naar de dierenarts en ga zo maar door. Er was zoveel zorg, stress, vermoeidheid, verdriet en nog veel meer. Ik was gebroken. Deze zorg kon ik niet combineren met de paarden. Ik zag ze dagen niet. Gelukkig en heel dankbaar ben ik, dat ze op een fantastische stal staan waar ze alle zorg en liefde krijgen die ze nodig hebben. Al het schuldgevoel was terug en wel tien keer zo erg!
Een maand verder
Afgelopen maand heb ik in de overlevingsstand geleefd. Werken, zorgen voor de hond, af en toe snel naar de paarden want onze Fleur moet weer medicatie of een dierenartsbezoek. Inmiddels hebben we een diagnose voor Fleur. De ziekte van Addison. Dit is levenslang en dit vraagt ook om een regelmatig ritme/leven.
Terug bij af
Ik ben terug bij af. Zo voelt het voor mij. Een schuldgevoel dat enorm is naar de paarden toe, een ritme vinden voor ons allen en ergens nog naar een lijf luisteren die mij terug op het matje roept om ook nog eens voldoende rust te pakken. Anders werkt mijn lijf niet meer mee.
Op dit moment is heb ik het erg moeilijk maar door alle lieve mensen om mij heen weet ik dat het mij gaat lukken! Ik heb geen haast dus ik ga ondanks alles weer een ritme vinden met mijn twee geweldige paarden.
Zal het schuldgevoel weer verdwijnen? De tijd zal het leren maar ik ga ervoor!
Je bent een topper. Geweldig hoe jij met alle tegenslagen omgaat.
Fijn voor je dat Daan en alle andere lieve hulpen klaar voor je staan. Dat geeft wat lucht.
Voel je niet schuldig naar de paarden. Zij krijgen echt de zorg en aandacht die ze verdienen. Al is het soms even door een andere paardenliefhebber 😉
Lieve Fieke, de momenten dat je er bent, dan ben je er echt voor je prachtige paarden. Vergeet dat niet!
Daarnaast ben je er ook voor de mensen op stal. Vanavond heb je mij goed geholpen met onze Fred. Blijkbaar hebben onze Fred en jouw Bella wat overeenkomsten.. Voor ons is er ook veel werk aan de winkel. Zullen het in kleine stapjes doen, zoals je vanavond aangaf. Fijn… Iemand met veel ervaring dicht in de buurt! Dank voor je hulp en je lieve betrokkenheid.